από την Ελένη Γεωργίου
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μπαίνοντας στο σχολικό, η Αριάδνη (3 ετών) με περίμενε για να μου διηγηθεί τη μέρα της. Ξεκίνησε τη συζήτησή μας λέγοντας πως το πρωί πήγαν εκδρομή με την τάξη της. Την κοιτούσα απορημένη γνωρίζοντας ότι εκείνη την ημέρα δεν πραγματοποιήθηκε κάποια εκδρομή στο τμήμα της. Κάπου εκεί όμως κατάλαβα οτι κάτι είχε στο μυαλό της. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο διάλογος μας…
– “Αριάδνη μου σήμερα απ’ όσο ξέρω δεν πήγατε εκδρομή στο πάρκο, μήπως έχεις μπερδευτεί;”
– “Όχι, πήγαμε με το σχολείο μου σου λέω”, απαντά λίγο θυμωμένη.
– “Κι εγώ τότε πως σε είδα στην αυλή να παίζεις με τα παιδιά;”
Τότε με κοίταξε στα μάτια και ήταν σαν να ήθελε να μου πει: “Μη βιάζεσαι, άκουσε με”.
– “Δηλαδή δεν πήγαμε εκδρομή με αυτό το σχολείο, πήγαμε εκδρομή με το δικό μου σχολείο”.
Εκεί άρχισα να μπερδεύομαι αρκετά η αλήθεια είναι.
– “Θα σου πω έναν μυστικό (μου λέει και γελάει). Υπάρχει ενα σχολείο που το ξερω μόνο εγώ, είναι στο κεφάλι μου.”
Της χαμογέλασα με ενθουσιασμό και τότε προσπαθησα να συλλέξω κάποιες πληροφορίες ρωτώντας την πώς είναι αυτό το σχολείο.
Το προσωπο της ήταν τοσο χαρούμενο καθώς ξεκίνησε να μου το περιγράφει!
– “Αυτό το σχολείο έχει πολλά φουσκωτά γεμάτα νερό που γινόμαστε μούσκεμα, πολλές κούνιες που κάθομαι και κάνω με τη φίλη μου την Εύα, έχει πολύχρωμους τοίχους, μερικά λουλούδια που κόβω και πάω στη μαμά μου, έχει χρωματιστές κορδέλες, υπάρχουν και αυτοκίνητα που παίζει συνέχεια ο Μιχάλης με το Λέων. Έχει και λάσπη και τα αγόρια μου λερώνουν τα φορέματα μου και δε μου αρέσει πάντα (εκεί κατσούφιασε λίγο). Παίζουμε όλη μέρα σε μια μεγάλη αυλή φώναξε (και ξαναβρήκε το χαμόγελό της)”.
– Τότε την ρώτησα αν κουράζονται καθόλου απο το παιχνίδι. Κι όμως, είχε απάντηση και γι’ αυτό.
– “Ναι μου λέει κουραζόμαστε, αλλά όχι πολλές φορές. Τότε καθόμαστε και τρώμε μακαρόνια. Σε αυτο το σχολείο που έχω στο κεφάλι μου είναι και η κυρία Ρούλα και μας μαγειρεύει κάθε μέρα μακαρόνια με κιμά“.
Η αλήθεια είναι, πώς θα μπορούσε να λείπει η κυρία Ρούλα από ένα τέτοιο σχολείο και φυσικά σε ποιόν δεν αρέσουν τα μακαρόνια της;!
– “Μετά διαβάζουμε ιστορίες και κοιμόμαστε για λίγο. Ελένη δες, αυτό είναι το σχέδιο για το σχολείο που έχω στο κεφάλι μου“.
Αυτά είπε και μου έδειξε μια ζωγραφιά με πολλά χρώματα και σχήματα που κρατούσε στα χέρια της απ’ όταν μπήκε στο σχολικό. Η Αριάδνη είχε σχεδιάσει σε ένα χαρτί το σχολείο “των ονείρων της”…
Previous Post 