Πριν από 11 χρόνια, εντελώς τυχαία, αντίκρυσα στην Ιπποκράτους την παράξενη εικόνα μιας γελαστής κάμπιας με κόκκινα τακούνια. Το όνομά της ήταν ακόμα πιο περίεργο κι άγνωστο για μένα. Έψαξα και διάβασα την ιστορία του Αύγουστου Κορτώ κι ενθουσιαστηκα. Λίγες μέρες μετά, φορτωμένη με αμέτρητα ΔΕΝ για τις δυνατότητες του μεγάλου μας γιου, πέρασα την πόρτα που οδηγούσε στην πιο όμορφη αυλή του κέντρου της Αθήνας. Η Dorothy ήταν τότε μικρούλα, αλλά τα πολύχρωμα κουρελάκια, οι κορδέλες και τα πραγματικά παιδικά έργα που τη στόλιζαν, έδειχναν πως εκεί γινόταν κάτι σπουδαίο. Η Ντανιέλα -που στα μάτια των παιδιών μου είναι πάντα μια νεράιδα- δεν τρόμαξε από όσα της είπαμε. Μας δέχθηκε και από τότε ξεκίνησε για μας μια εποχή θαυμάτων.
Στις αγκαλιές των ανθρώπων αυτών μεταμορφώθηκαν και τα πέντε παιδιά μας – ακόμα και το μικρότερο πρόλαβε να αλλάξει από μωρό σε ανθρωπάκι. Το σχολείο έκανε αθόρυβα και με συνέπεια αυτό που υποσχέθηκε: βοήθησε τις κάμπιες να γίνουν οι πεταλούδες που έκρυβαν μέσα τους.
Ο Παντελής που φέτος ξεκινά στο Γυμνάσιο, στα δύσκολα ανοίγει τον φάκελο με τις εργασίες του Νηπιαγωγείου! H Δανάη έχει πάντα κρεμασμένη στο γραφείο της την ταυτότητα του παλαιοντολόγου που έφτιαξε κάποτε με τη Χαριτίνη και τη Νεφέλη, ο Διονύσης καμαρώνει ακόμα για το γλυπτό του Ποσειδώνα που έφτιαξε μετά τη γνωριμία με τη σπουδαία Ναταλία Μελά, η Μαρίνα που ο κορονοιός σημάδεψε τη χρονιά του Νηπιαγωγείου έμαθε να διαβάζει χωρίς να της δείξουμε τίποτα (νωρίτερα από όλα τα αδέρφια της) και θεωρεί το δάσος της Καισαριανής το πιο όμορφο μέρος του κόσμου κι η Μαριλένη τρέχει χαρούμενη κάθε πρωί να πάρει την τσάντα της και να ξεκινήσει για το σχολείο.
Μέσα σε τούτα τα 11 χρόνια οι ζωές μας άλλαξαν πολύ. Μεγαλώσαμε, αποχαιρετήσαμε αγαπημένους ανθρώπους, κερδίσαμε και χάσαμε αμέτρητες μάχες κι η Dorothy ήταν πάντα η σταθερά μας. Κι εκείνη μεγάλωσε κι ωρίμασε, έκρυψε τα κόκκινα τακούνια, απέκτησε μεγαλύτερο χώρο, περισσότερους ανθρώπους κι άλλαξε τη ζωή πολλών οικογενειών. Της χρωστάμε αξέχαστα απογεύματα με γιορτές στην αυλή του σχολείου, στην Τεχνόπολη, στο Βios, στην αυλή του Μουσείου Μπενάκη, στο δάσος της Καισαριανής, στο ΟΑΚΑ. Της χρωστάμε φοβερές μέρες συνύπαρξης παιδιών και γονιών. Της χρωστάμε μια ολόκληρη γειτονιά, αφού για χάρη της μετακομίσαμε. Της χρωστάμε την Πλεύση που ο αποχαιρετισμός της μας είναι εξίσου δύσκολος. Της χρωστάμε τους φίλους μας, φίλους σπουδαίους που τα παιδιά μας μεγάλωσαν μαζί. Και πάνω από όλα, της χρωστάμε την πίστη στα θαύματα.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα που δεν μπορούμε να περιγράψουμε την αποχαιρετούμε με πολύ μεγάλη συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη. Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας! Αναστασία, Μαρία, Νίκη, Δέσποινα, Ευαγγελία, Τζένη, Ειρήνη, Νεφέλη, Κατερίνα, Χαριτίνη, Ιωάννα, Χρύσα και Σταυρούλα , κυρία Ρούλα που οι γεύσεις σας παραμένουν άφταστες, κύριε Γιάννη και κύριε Γιώργο σας θεωρούμε οικογένεια.
Ντανιέλα και Γιάννη, σας ευχαριστούμε πολύ για όλο αυτό το μοναδικό ταξίδι. Μας ανοίξατε την πόρτα του σχολείου σας και μας επιτρέψατε να γίνουμε κοινωνοί της πιο μαγικής παιδικής ηλικίας. Καλή συνέχεια στη σπουδαία δουλειά σας και καλή αντάμωση σε καιρούς φωτεινότερους. Δηλώνουμε και οι 7 περήφανα Dorotheans κι αυτό είναι τίτλος τιμής!
Με όλη μας την αγάπη!
Μανόλης, Χρυσούλα, Παντελής, Δανάη, Διονύσης, Μαρίνα, Μαρία-Ελένη
(Η πραγματική αμοιβή για ένα σχολείο έρχεται όταν μια οικογένεια που είναι κοντά σου για έντεκα συνεχόμενα χρόνια, νοιώθει την ανάγκη να σε αποχαιρετήσει αυθόρμητα με ένα συγκινητικό και όμορφο κείμενο.
Χρυσούλα & Μανόλη, ήταν μεγάλη τιμή για το σχολείο η αγάπη & η αφοσίωσή σας.
Μας εμπιστευθήκατε πέντε παιδιά και γίνατε αναπόσπαστο και θεμελιώδες κομμάτι της Dorothean κοινότητας. Θα σας νοιώθουμε πάντοτε οικογένεια. Ενα τεράστιο ευχαριστώ για όσα ζήσαμε μαζί και άπειρες ευχές για ένα υπέροχο και λαμπρό μέλλον!)
Previous Post 